Na onderweg naar het vliegveld slechts 1 spookrijder te zijn tegengekomen op de Azerbaidjaanse rijksweg; die gelukkig links reed en ons dus rechts passeerde kwam ik met Nathan en zijn moeder op het vliegveld van Baku aan. We hadden nog wat tijd en hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om van de laatste Manats af te komen. Deze Azeri munteenheid is iets meer dan een euro waard.
Voor slechts 22 euri hadden we een prima pot thee. Eigenlijk zou je voor zo'n bedrag de pot moeten mogen houden, maar dat was niet het geval.
De Kulhaneks vlogen via Wenen naar Milaan en ik via Moskou naar Amsterdam.
Onderweg heb ik nog eens goed nagedacht over de perikelen die wij hadden tijdens dit toernooi in de verstandhouding met een enkele ouder.
Om nu verder even serieus hier op in te gaan denk ik dat het volgende kan worden geobserveerd en is een aanbeveling op zijn plaats.
Ons puntensysteem brengt met zich mee dat er relatief een boel mogelijkheden zijn om je te kwalificeren. Dit in vergelijk met het buitenland waar vaak een toernooi of 3 a 4 plus de eigen Nationale Kampioenschappen de doorslag moeten geven.
Het gevolg van ons wat soepeler beleid is wel dat het gezien de beperkte middelen die de KNAS ter beschikking staan, niet mogelijk is om overal voor adequate begeleiding te zorgen. Dus de ouders worden een belangrijke schakel om dit voor elkaar te krijgen. Ik heb in dit verband eerder over ouderparticipatie gesproken. Als we ons systeem willen handhaven dan blijft die cruciaal.
Op vrijwel alle kwalificatietoernooien geldt dat de spelregels voor wie dicht bij de loper komt redelijk soepel zijn. Men gebruikt zelden of nooit identiteitskaarten etc. Dus de ouders en eventuele coaches kunnen allemaal relatief dicht bij de lopers komen en de hoeveelheid al dan niet nuttige informatie die de schermer wordt toegeroepen wordt vrijwel niet geremd door de scheidsrechters, mogelijk een beetje met uitzondering van de finales.
Nu gaan we naar de EK's en speciaal de WK's. Deze vallen onder de directe verantwoordelijkheid van de FIE ( ook de EK's )
Hier zijn de regels opeens super streng. Nog maar 1 persoon mag in de buurt van de schermer komen en de rest wordt naar de tribune verbannen. Bovendien wordt het totale aantal begeleiders beperkt tot 1 persoon voor 1 a 2 deelnemers en dan steeds 1 er bij voor iedere 2 meer.
Dus met volledige teams zou je 6 x 3 = 18 deelnemers hebben en dan mogen er 9 begeleiders mee. Dat komt dan net rond. 1 Chef de Delegation ( die moet de meetings bijwonen en is het officiele aanspreekpunt met het DT ) 1 masseur/fysiotherapeut/bondsarts, 1 wapenreparateur en 6 wapencoaches.
Wij kiezen er zoals veel landen voor om niet met complete teams te gaan, maar het van limieten af te laten hangen. De huidige resultaten laten zien dat die limieten zeker niet te hoog zijn, want de resultaten zijn nog verre van ideaal.
Nemen we b.v. Engeland, dat doet volledige teams en heeft een iets kleiner budget, men had 18.000 pond beschikbaar tegen wij iets meer dan 30.000 euro.
Engeland paste het volgende model toe. De begeleiding krijgt het volledig betaald en alle deelnemers moeten ieder 800 pond bijbetalen. Daar kwam 36 x 800 pond uit, nu had men tegen de 50.000 pond ter beschikking.
Ik zou me kunnen voorstellen dat dit leuk lijkt voor degenen die nu net de limiet niet haalden, maar aan de andere kant denk ik dat degenen die dat wel deden het helemaal niet zo leuk vinden om mee te betalen aan schermers die het een stuk minder goed doen. Daarbij komt dat het aantal Nederlanders dat er in de 1e ronde uit valt gaat toenemen en dat heeft een negatief effect op de jurering bij de conventionele wapens en treft ook de goede schermers. Wij vinden het beter wanneer de indruk bestaat dat als er NED achter een naam staat, dit de scheidsrechter vertelt dat deze schermer zich middels goede resultaten heeft gekwalificeerd. Hij of zij kan het echt.
Voor iemand die denkt dat dit niet zo is vraag ik om gewoon maar eens te denken aan dat moment dat we allemaal wel eens hebben gehad wanneer je tegenover een gevestigde naam staat en je ontdekt dat wanneer je er zelf van overuigd bent dat het jouw aanval was, op op zijn slechtst een gelijktijdige, de scheidsrechter toch die aanval aan jouw bekende opponent toekent. Dat is niet gemeen of oneerlijk, het gaat gewoon volledig onbewust. Dus is het belangrijk dat we de reputatie hebben om "goed" te zijn.
Het is denk ik nu duidelijk waarom we dus zo weinig mensen in de begeleiding hebben.
Als het aan de KNAS lag mochten uiteraard al die ouders en andere begeleiders die al die wedstrijden hun kind of pupil hebben bijgestaan, dat nu ook doen.
Maar wij maken de regels niet. En het is niet slim om te proberen die regels te omzeilen want dat lijdt alleen maar tot scheve ogen omdat iemand een identiteitskaart heeft "versierd" terwijl de anderen die niet hebben. En Etienne heeft heeft gelijk als hij stelt dat er klachten zijn over de Nederlandse ouders die dat toch proberen, ze hebben mij ook bereikt. Bovendien verstoort het de concentratie omdat het onnodige spanningen geeft.
Maar het blijft niettemin vervelend dat mensen die zich het hele jaar uitsloven nu opeens er niet bij mogen, dat snapt het bestuur van de KNAS ook wel.
Daarom wil ik een ieder nog een keer mijn pleidooi meegeven om serieus na te denken over het vormen van een oudercommissie. Die kan een op concensus gebaseerd advies geven aan het bondsbestuur. Dat is mijns inziens veel beter dan 1 of meer ouders in het bestuur die vervolgens primair hun eigen mening vertegenwoordigen. Niet omdat ze niet eerlijk zijn of omdat bloed dikker is dan water, maar omdat ze 1 van de vele meningen vertegenwoordigen. Als alle ouders er hetzelfde over dachten hadden we dit probleem immers niet.
U hebt over precies 1 week de kans om hier iets mee te doen.
Ik zou zeggen, "grijp die kans".