Gisternacht de 25e mei is in zijn huis in Milaan, Edoardo Mangiarotti op 93 jarige leeftijd aan een hartaanval overleden. Hiermee kwam een eind aan het kleurrijke leven van de meest succesvolle schermer tot op heden. Maar liefst 13 Olympische medailles ( 6 goud, 5 zilver en 2 brons ) De eerste gouden in Berlijn 1936 en de laatste gouden in 1960 in Rome. Daarnaast was hij 13 keer Wereldkampioen en won ook nog 8 zilveren en 5 bronzen medailles op de WK. Dit alles vooral op degen, maar ook een aantal op floret. Komend uit een schermfamilie en zoon van de 17 voudige Italiaanse Degenkampioen Guiseppe Mangiarotti die hem ook trainde, werd hij op zijn 11e al Italiaans Jeugdkampioen floret. Dat was voor de kuikens, benjamins, etc. bestonden.  De andere Mangiarotti's deden het ook goed. Broer Dario met goud op de WK van 1935 en opnieuw op de OS van '36. Dochter Carola kwam in het Italiaanse floret team tot 2 maal een 5e plaats op de OS. ( Montreal en Moskou )

Daarnaast was hij Secr. General van de FIE tijdens de periode Brusati en had ik het genoegen om 12 jaar nauw met hem samen te werken toen hij Voorzitter was van de FIE Disciplinaire commissie. Hij was ook ere-lid van de Italiaanse Bond en de FIE en nadat hij al in 1977 de bronzen eremedaille van het IOC had ontvangen werd hij in 2003; toen duidelijk was dat hij de meest succesvolle schermer in de Olympische historie was, nogmaals onderscheiden door het IOC. Ditmaal met een platinum lauwerkrans. Hij was o.a. ook lid van het International Committee for Fair Play.

Zijn contacten met de KNAS waren heel goed.

Ik leerde Edoardo kennen tijdens het FIE Congres in Milaan waar wij probeerden het JWK van 1980 naar Nederland te halen. Henk Kenter en ik vroegen Edoardo om assistentie en hij hielp ons enorm door voor ons een grootbeeld TV te "regelen" waardoor Henk en ik de kans hadden om een videopresentatie van Papendal te geven. Dat was de 1e keer dat zoiets gebeurde. Ook gaf Edoardo me de tip om als laatste te spreken ( en zorgde voor die volgorde ) waardoor we de kans hadden om in te haken op wat andere kandidaten hadden gezegd. Dat hielp enorm en met dank aan Edoardo haalden we die JWK binnen. Tevens sprak hij tijdens het Congres zijn waardering uit voor de organisatie van de Airborne Trophy in Arnhem en wisten wij aansluitend de A-status binnen te slepen.

Een jaar later was er een diner op Papendal en de niet schermende tafeldame vroeg vriendelijk aan Edoardo of hij zelf ook had geschermd. Daardoor ken ik al zijn resultaten zo goed.

Toen Dames degen echt van de grond kwam deed hij nog een poging om de 1e WK ( Criterium Mondiale ) naar Nederland te krijgen door op het Congres in Versailles een pleidooi te houden voor een Nederlandse organisatie. Helaas hadden de Fransen een veel grotere portemonnee dan wij en moesten we dat laten schieten.

Door de jaren heen bleef hij ons altijd volgen en als we elkaar spraken was er veel belangstelling voor het wel en wee van onze Arwin, Pernette, Stephane, Indra, Sonja en natuurlijk Bas. Hij was opvallend goed op de hoogte van hun prestaties.

Edoardo was een echte "gentleman" in de ware zin des woords en naast de loper blonk hij ook uit in andere zaken. Wie hem met zijn echtgenote op de dansvloer zag tijdens de vele diner-dansants die er in die tijd bij de FIE waren, had het idee naar Fred Astaire en Ginger Rogers te kijken.

De Italiaanse Schermbond is haar grootste icoon kwijtgeraakt en de KNAS heeft een goede vriend verloren. Onze gedachten gaan uit naar Edoardo's familie die we alle sterkte toewensen.

 Bert van de Flier.